Leczenie nietrzymania moczu
Sposób leczenia nietrzymania moczu zależy przede wszystkim od rodzaju schorzenia oraz stopnia nasilenia towarzyszących jemu dolegliwości. Pierwszym krokiem na drodze do skutecznego wyleczenia jest usunięcie przyczyny, o ile jest to możliwe. W tym celu podejmuje się na przykład leczenie zapalenia pęcherza moczowego, choroby gruczołu krokowego, czy odstawienie leków wykazujących działanie moczopędne. Niezależnie od tego, z jakim rodzajem nietrzymania moczu mamy do czynienia, poprawa następuje wraz ze zmianą dotychczasowego stylu życia. W tym celu konieczne jest zmniejszenie lub nawet zaniechanie spożywania alkoholu oraz napojów zawierających kofeinę, spadek masy ciała w przypadku otyłości bądź nadwagi, a także ograniczenie spożywania płynów przed sytuacjami, w których konieczne jest ograniczenie wypływu moczu (na przykład przed podróżą autobusem, przed spotkaniem towarzyskim, itp.).
W przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu zaleca się przyjmowanie środków farmakologicznych, które wywołują wzrost napięcia zwieracza. Są to środki z grupy alfaadrenomimetycznych, które niestety charakteryzują się małą skutecznością i co gorsze – występowaniem uporczywych skutków ubocznych. Do takich preparatów zalicza się głównie midodrynę, efedrynę, czy fenylopropanolaminę. Pęcherz nadreaktywny leczony jest za pomocą solifenacyny, oksybutyniny, daryfenacyny oraz tolterodyny.
Polecany lek. Kliknij w obrazek, aby przejść do apteki i dowiedzieć się więcej...
Pozostałe metody leczenia to między innymi ćwizenia fizyczne, przeznaczone dla kobiet. Ćwiczenia te mają na celu wzmocnić mięśnie dna miednicy, które wraz z wiekiem słabną, a podczas porodu na przykład rozciągają się. Wzmocnienie mięśni dna miednicy przyczynia się do lepszego funkcjonowania cewki moczowej oraz odbytu, co zapobiega z kolei bezwiednemu oddawaniu moczu. Ćwiczenia fizyczne zalecane są w przypadku słabego nasilenia choroby. Jest to terapia, która wspomaga leczenie ogólne. Ćwiczenia mogą być traktowane jako doskonały czynnik profilaktyczny. Inną metodą leczenia może być także tak zwana elektrostymulacja, stosowana przede wszystkim w przypadku pacjentów, u ktorych występuje opóźniona reakcja nerwowo-mięśniowa, a także słabo wyczuwalny skurcz. W leczeniu tym, za pomocą specjalnego elektrostymulatora przesyłane są bodźce elektryczne, które pobudzają do skurczu mięśnie lub pewne ich partie. Taka metoda jest wskazana zwłaszcza wtedy, kiedy nie jest możliwe wdrożenie odpowiedniego wysiłku fizycznego. Dotyczy to przede wszystkim ciężko chorych pacjentów. Z urządzeń takich można korzystać samodzielnie, także w warunkach domowych lub pod opieką terapeuty.
Jeszcze inną metodą jest tak zwany biofeedback, a więc ćwiczenie skurczów mięśni dna miednicy. Metoda ta zalecana jest zarówno kobietom, jak i mężczyznom. W tym celu stosuje się specjalną aparaturę, która rejestruje rodzaj oraz stopień natężenia ćwiczonych mięśni. Metoda taka pozwala na swego rodzaju wyrobienie umiejętności świadomego stymulowania mięśni. Terapeuci mają możliwość regularnego i szczegółowego monitorowania całego procesu leczenia.
W wysiłkowym nietrzymaniu moczu skuteczny może okazać się zabieg operacyjny. Do najczęściej wykonywanych zabiegów zalicza się między innymi: wzmocnienie przedniej ściany pochwy, podwieszenie szyi pęcherza, założenie sztucznego zwieracza, laparoskopowe operacje pętlowe, iniekcje oraz implanty okołocewkowe, które uszczelniają szyję pęcherza, a także tak zwane zabiegi TVT i TOT, czyli taśmy syntetyczne, które umieszcza się w drogach moczowych. Zabiegi operacyjne w przypadku nietrzymania moczu z parcia wykonywane są sporadycznie, tylko i wyłącznie w sytuacjach koniecznych.
Odpowiednio dobrany sposob leczenia, a także systematyczne i poprawne wykonywanie ćwiczeń w wielu przypadkach wystarczą, by nietrzymanie moczu mogło ustąpić. W zdecydowanej większości przypadków metody te pozwalają na znaczne złagodzenie objawów. Kiedy nietrzymanie moczu ustępuje lub uzyskuje się satysfakcjonującą poprawę po wdrożonym leczeniu, nie należy rezygnować z wykonywania dotychczasowych ćwiczeń oraz dalszego prowadzenia zmienionego stylu życia. W przeciwnym razie może dojść do nawrotów dolegliwości, co jest sytuacją stosunkowo częstą. Ćwiczenia mogą być z czasem mniej intensywne, powinny być jednak wykonywane regularnie. W celach zapobiegawczych należy dbać o utrzymanie prawidłowej masy ciała, ograniczanie spożywania alkoholu oraz kofeiny, regularne wykonywanie ćwiczeń mięśni dna miednicy oraz stosowanie diety, która zapobiega zaparciom.